Cora
Gość
|
 Wysłany: Pon 17:13, 27 Lut 2006 Temat postu: Psy - najsłodsze zwierzaki świata ;) |
|
|
Rasy psów
Różnica wielkości między Chihuahua a dogiem niemieckimRasy psów - podział zwierząt z gatunku pies domowy z punktu widzenia ich użyteczności, wielkości, pokrewieństwa genetycznego itp. Różne stowarzyszenia kynologiczne stosują różne kryteria podziału psów na rasy oraz - zachowując odrębność w jeszcze większym stopniu - grupują rasy według swoich zasad.
Ze względu na fakt, iż hodowla psów rasowych w Polsce opiera się w przeważającej większości na zasadach ustalonych przez FCI przyjąć za tą organizacją należy, iż pojęcie rasy powstaje, kiedy grupa osobników należących do tego samego gatunku jest w stanie reprodukować się, konsekwentnie zachowując te same cechy, przy uwzględnieniu takich czynników jak środowisko, historia, geografia, użytkowość.
Niemniej jednak mechanizm przekazywania cech jest taki, iż pojawiają się znaczące odchylenia od normy. W celu uniknięcia nadmiernych różnic, czy wręcz faktycznych modyfikacji wzorca, a także by uściślić kryteria oceny stworzono wzorce (standardy) ras. Wykaz takich wzorców jest więc jednocześnie wykazem ras psów.
***************************************************************
A OTO WYKAZ PSÓW AGRESYWNYCH:
Pitt Bull (American)
Jego historia sięga ponad 150 lat, a psem, który po części stworzył obecnego pita był buldog (wtedy jeszcze nie tak ociężały i pokraczny jak dzisiaj). Przed wiekami buldog był zwinnym i muskularnym psem, bardzo przypominającym dzisiejszego pitbulla. W wielu amerykańskich książkach o tej rasie występuje on właśnie pod nazwą buldog. Jednak większość źródeł nie potwierdza tej teorii, ponieważ istnieje wiele dowodów na to, że pitbull to krzyżówka buldoga z terrierami. Powodem krzyżowania tych ras była chęć uzyskania idealnego psa do walki, czyli połączenia wytrzymałości, siły i odporności na ból buldoga z zaciętością i szybkością terrierów.
Gdy w Anglii, w 1835 roku, szczucie byków zostało zakazane, na popularności zaczęły zyskiwać walki dwóch psów przeciwko sobie. Jednym z głównych poglądów na historię APBT jest teza, że psy stosowane do walk w ringu były nową rasą specjalnie do tego stworzoną. Niektórzy jej autorzy uważają obecną nazwę, American Pit Bull Terrier za podwójnie błędną, gdyż rasa nie powstała w Ameryce i nie ma nic wspólnego z terierami. Popularne przypisywanie pochodzenia tej rasy od skrzyżowania pomiędzy psami na byki i terierami wyjaśniają jako pomylenie z historią rozwoju angielskiego bulteriera, który jest zupełnie osobną rasą psów, nigdy nie odnoszącą sukcesów w walkach ringowych, ale której powstanie jest dobrze udokumentowane. Rodowody APBT, jeśli kiedykolwiek były zapisywane na papierze, nie były dokładne, gdyż żaden z hodowców nie chciał ujawniać sekretów swojego sukcesu innym hodowcom, i tym samym umożliwić im powtórzenie swoich osiągnięć. W każdym razie, nie później niż w połowie XIX wieku rasa pozyskała wszystkie najważniejsze cechy, dla których jest do dziś ceniona: niesamowite zdolności atletyczne, niespotykana waleczność (gameness), i swój zrównoważony temperament.
Pies ten jest powszechnie uznawany za jedną z najbardziej niebezpiecznych ras psów i związku z tym w wielu krajach jego hodowla przez osoby prywatne jest zakazana.
UWAGA: Na podstawie Rozprządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie wykazu ras psów uznawanych za agresywne oraz warunków wydawania zezwoleń na utrzymywanie psa takiej rasy. (Dz. U. Nr 159, poz. 1051) utrzymywanie psa tej rasy wymaga zezwolenia właściwego organu gminy
Buldog Amerykański
Buldog amerykański - angielska rasa psa, hodowana w USA w pierwotnym typie.
Jest to bardzo zróżnicowana rasa psów, przeznaczona nie na wystawy, ale wszechstonnych towarzyszy ludzi na farmach. Mocny lubiący ruch, miły, trochę uparty pies rodzinny, dający się łatwo prowadzić. Czujny, ale nie agresywny. Wielkość 66cm; masa ciała 61kg; umaszczenie jak u buldoga.
Dog Argentyński
Dog argentyński
From Wikipedia
Skocz do: navigation, szukaj
Dog argentyński - jedna z ras psów.
Temperament
Opanowany, mało szczeka lecz może być nieposłyszny i agresywny. Do tego pojętny, inteligentny, odważny i lojalny.
Budowa
Szata i umaszczenie jednolicie biała
Włos jednolisty, krótki, prosty i gładki w dotyku. Umaszczenie całkowicie białe; jedna czarna lub ciemna plama wokół oka jest dopuszczalna, jeśli nie pokrywa więcej niż 10 % powierzchni głowy
Wymiary
wysokość w kłębie: 60-68 cm;
waga: 40-50 kg.
Utrzymanie
prosty w utrzymaniu
Popularność w Polsce
rasa rzadka
Ciekawostki
psom przycina się uszy
zdarza się głuchota wrodzona
UWAGA: Na podstawie Rozprządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie wykazu ras psów uznawanych za agresywne oraz warunków wydawania zezwoleń na utrzymywanie psa takiej rasy. (Dz. U. Nr 159, poz. 1051) utrzymywanie psa tej razy wymaga zezwolenia właściwego organu gminy.
Rottweiler
Krótki rys historyczny
Pies pasterski i bojowy.
Temperament
Rottweiler jest psem zwykle przyjaznym w stosunku do domowników. Mimo jego masywnej budowy jest bardzo spokojny i wrażliwy, lecz zawsze czujny. Bardzo łatwy w układaniu i szkoleniu. W czasie nauki jest pojętny i wytrwały. Łatwość i podatność na szkolenie wymaga jednak odpowiedzialnego traktowania, gdyż w przeciwnym razie można go zepsuć. Samce mają tendencje do dominacji.
Szata i umaszczenie
Umaszczenie: czarne z czerwonobrązowymi znaczeniami
Wymiary
- wysokość w kłębie psa do: 68 cm;
- waga psa do około: 80 kg
UWAGA: Na podstawie Rozprządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie wykazu ras psów uznawanych za agresywne oraz warunków wydawania zezwoleń na utrzymywanie psa takiej rasy. (Dz. U. Nr 159, poz. 1051) utrzymywanie psa tej razy wymaga zezwolenia właściwego organu gminy.
Akbash dog
Akbash dog – rasa psa tureckiego nie uznawana przez FCI. Nazwa pochodzi od zbitki słów języka tureckiego aka – biały i basza – głowa. Takie psy nazywane są w Turcji coban kopegi – psy pasterskie.
Na teren dzisiejszej Turcji przybyły wraz z Grekami, kiedy w Azji Mniejszej tworzono kolonie greckie. Obecnie występuje na wschód od Ankary czyli w azjatyckiej części kraju. Pochodzi od niego większość europejskich białych psów pasterskich takich jak węgierski kuvasz, czeski czuvac, włoski marmeran oraz owczarek podhalański. Zainteresowali się swojego czasu tą rasą Amerykanie, bo psy te dobrze odganiały kojoty od stad owiec i bydła. Ten pies nie boi się wilka, a trzy psy przepędzają od stada nawet niedźwiedzia. Wybitny pies stróżująco-obronny z silnie rozwiniętym instynktem terytorialnym. Rozdrażniony lub sprowokowany może być nieobliczalny, a tym samym niebezpieczny. Potrzebuje dużo ruchu, bowiem w jego żyłach płynie też krew chartów, do miasta jest nie polecany. Bardzo odporny na niekorzystne warunki klimatyczne, rzadko choruje i ma niewielkie wymagania bytowe.
Jak sama nazwa wskazuje, szata jego jest koloru białego niekiedy z kremowym nalotem. Sierść gęsta dwuwarstwowa z miękkim poszyciem, włos średniodługi prosty lub lekko falujący. Odmiana krótkowłosa jest bardzo rzadko spotykana.
Wysokość w kłębie: 73-83 cm
Waga: 38-60 kg
UWAGA: Na podstawie Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie wykazu ras psów uznawanych za agresywne oraz warunków wydawania zezwoleń na utrzymywanie psa takiej rasy. (Dz. U. Nr 159, poz. 1051) utrzymywanie psa tej razy wymaga zezwolenia właściwego organu gminy.
Anatolian
Anatolian - jedna z ras psów. Hodowana w okolicach Siva przez chłopów i wojsko do stróżowania i obrony. Wywóz tych psów z Turcji jest zabroniony. Pojedyncze egzemplarze znajdują się jednak w Europie.
Według klasyfikacji FCI podlega próbom pracy.
Użytkowość
- pies stróżujący
Charakter i temperament
- lojalny wobec przewodnika, nieufny w stosunku do obcych; wymaga szkolenia w zakresie posłuszeństwa.
Szata i umaszczenie
- włos krótki lub średni; umaszczenie płowe z czarną maską, rzadziej występujące pręgowane, białe lub czarne.
Utrzymanie i pielęgnacja
- odporny na surowe warunki klimatyczne.
Wymiary
- wysokość w kłębie: 68-78 cm;
- waga: 36-68 kg.
Długość życia
- średnio 10-11 lat.
Moskiewski stróżujący
Moskiewski stróżujący (moskowskaja storożewaja) - jedna z ras psów.
Rosyjska rasa psa, nieuznawana przez FCI.
Krótki rys historyczny
Moskowskaja storożewaja to efekt krzyżówek międzyrasowych owczarka kaukaskiego i st. bernarda. Użycie bernardyna motywowano podatnością na szkolenie, a kaukaza - odpornością na klimat ostrych rosyjskich zim. Pies przypomina owczarka kaukaskiego z niekopiowanymi uszami - próbowano go używać przy pilnowaniu Muru Berlińskiego ale z niewielkim skutkiem. Nie jest to jednak pies polecany do miasta, bo najlepiej czuje się na ogrodzonym terenie podmiejskim lub na wsi. Po drugiej wojnie światowej wraz z powracającą Armią Czerwoną napłynęła do ZSRR znaczna ilość psów jako zdobycz wojenna. W drugiej połowie lat 40-tych pomyślano o stworzeniu własnej rodzimej rasy dla potrzeb wojska i milicji. Rozpoczęto w kilku ośrodkach prace hodowlane w oparciu o doświadczenia radzieckich kynologów ale i genetyków. W ten sposób powstał między innymi czarny terier rosyjski, dog moskiewski oraz moskiewski stróżujący.
Temperament
Pies tej rasy powinien koniecznie przejść przynajmniej podstawowe szkolenie w zakresie posłuszeństwa. Nie znosi osób obcych ani obcych psów. Sprowokowany będzie walczył do upadłego. Ma dobry kontakt z dziećmi, ale muszą to być koniecznie dzieci właściciela czy przewodnika.
Budowa
Szata i umaszczenie
Barwa to przewaga koloru białego w płowe (różne odcienie) i brązowe łaty. Chroni go długowłosa, dwuwarstwowa szata.
Wymiary
- wysokość w kłębie: suki od 63 cm, psy od 66 cm;
- waga: do 70 kg.
Utrzymanie
Odporny na zmienne warunki klimatyczne, może przebywać poza domem przez cały rok. Chroni go długowłosa, dwuwarstwowa szata.
UWAGA: Na podstawie Rozprządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie wykazu ras psów uznawanych za agresywne oraz warunków wydawania zezwoleń na utrzymywanie psa takiej rasy. (Dz. U. Nr 159, poz. 1051) utrzymywanie psa tej razy wymaga zezwolenia właściwego organu gminy.
Owczarek Kaukaski
Owczarek kaukaski - jedna z ras psów.
Według klasyfikacji FCI nie podlega próbom pracy.
Krótki rys historyczny
- stara rasa psów pasterskich, wywodząca się z Kaukazu (Armenia, Azerbejdżan, Gruzja); przez długie lata hodowana w izolacji - do Europy trafiła w końcu lat sześćdziesiątych, a pierwszy wzorzec rasy zatwierdzono dopiero w roku 1984.
Użytkowość
Pierwotnie wykorzystywana jako rasa stróżująca, strzegąca stad przed dzikimi zwierzętami.
Temperament
Psy tej rasy są miłe i spokojne, nie uciążliwe, na własnym terenie nie akceptują obcych. Poza nim czują się raczej niepewnie.
Budowa
Duży, silny pies w zależności od odmiany o krępej lub smukłej sylwetce.
Szata i umaszczenie
Szare, szaro-czarne, rudawosłomkowe, nakrapiane i łaciate
Wymiary
- wysokość w kłębie: co najmniej 65 cm;
Utrzymanie
Odporny na zimno, źle znosi przebywanie w budynkach, zdecydowanie bardziej odpowiada mu pobyt na wolnym powietrzu.
Popularność w Polsce
W latach 80-tych trafiły do Polski, zyskując od razu wielu zwolenników.
Ciekawostki
Na terenach, gdzie pełni jeszcze swoje pierwotne funkcje, obcina mu się uszy, aby zapobiec zranieniom ze strony wilków.
UWAGA: Na podstawie Rozprządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie wykazu ras psów uznawanych za agresywne oraz warunków wydawania zezwoleń na utrzymywanie psa takiej rasy. (Dz. U. Nr 159, poz. 1051) utrzymywanie psa tej razy wymaga zezwolenia właściwego organu gminy.
I INFO O RASIE MOICH PSÓW: (Muszę przyznać, że moje psy wyglądają zupełnie inaczej, niż na zdjęciu w Wikipedii)
Owczarki Niemieckie:
Owczarek niemiecki - jedna z ras psów należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich).
Rys historyczny
Kiedy w Europie Środkowej rozwinął się ruch kynologiczny, a jednocześnie rozwój miast pociągnął za sobą wzrost przestępczości, zrodziło się zainteresowanie psem służbowym. W Niemczech utworzono związek, którego celem było popieranie hodowli psów owczarskich, w których widziano dobry materiał na psa służbowego do potrzeb wojska i policji. Związek ten nazywał się Phylax. Niestety, nie istniał długo.
Po ośmiu latach działalności Phylaksu powstał nowy związek, utworzony przez rotmistrza Maxa von Stephanitza. Związek ten powstał 3 kwietnia 1899 roku. W tym dniu rotmistrz von Stephanitz i jego przyjaciel Artur Mayer byli w Karlsruhe na wielkiej ogólnokrajowej wystawie hodowlanej. Uwagę ich zwrócił jeden z psów. Obaj od dawna interesowali się rodzimymi owczarkami i znali ich użytkowość, lecz nigdy nie spotkali tak doskonałego osobnika. Był to typ pierwotny, silny i sprężysty, wytrzymały i inteligentny. Zapytany właściciel wyjaśnił, że pies nie został zgłoszony na wystawę, ale jest pracującym owczarkiem o dużych zdolnościach. Pies nazywał się Hektor Linksrhein. Von Stephanitz i jego przyjaciel znaleźli w tym zwierzęciu ucieleśnienie swych cichych marzeń.
Na tej wystawie przyjaciele załozyli Zrzeszenie dla (hodowli) owczarków niemieckich (Verein fur Deutsche Schäferhunde) zwane w skrócie SV (Schäferhundverein). Von Stephanitz kupił Hektora do swej psiarni w Grafrath i nadał mu imię Horand von Grafrath, rejestrując go pod numerem 1. w księdze hodowlanej owczarków niemieckich. Tak pojawił się na arenie kynologicznej protoplasta rodu owczarków. Horand był istotnie psem opatrznościowym i decydującym o jakości całej rasy.
Właściciel, psa opisał go słowami: "Horand ucieleśniał dla entuzjastów rasy spełnienie ich najdroższych marzeń. Był to pies, jak na te czasy, duży (61 cm), o potężnej budowie, pięknych liniach i szlachetnej głowie. Był silny i sprężysty, jak stalowy drut. Jego wspaniałej budowie odpowiadał charakter. Horand był cudowny w posłusznej wierności dla swego pana, był prostolinijny i szczery. Miał naturę gentlemana, połączoną z nieograniczoną pasją życia i pracy. Mimo, że nie przeszedł gruntownej tresury w młodym wieku, był przy boku swego pana uważny na jego najmniejsze skinienie. Pozostawiony sam sobie, stawał się skończonym rozrabiaką i niepoprawnym prowokatorem bójek. Zawsze dobrze usposobiony wobec spokojnych ludzi, nieufny, ale nieulękły wobec obcych, uwielbiał dzieci. Jego błędy w zachowaniu były wadami wychowania, nigdy skłonnościami charakteru. Horand cierpiał po prostu na nadmiar niespożytej energii, był szczęśliwy i wniebowzięty, kiedy ktoś się nim zajął - był wtedy najszczęśliwszym z psów."
Horand von GrafrathOd chwili odkrycia Horanda, Stephanitz i jego współpracownicy rozpoczęli poszukiwanie suk, w których występowały elementy zbliżone do tego psa, aby rozpowszechnić typ Horanda. Kiedy takie, po sumiennych poszukiwaniach, odnajdywano i stwierdzano, że są zdolne do produkowania poszukiwanego typu, otaczano je troskliwą opieką, jak również ich mioty po Horandzie. Krytycznym okiem wstępnie selekcjonowano szczenięta tuż po urodzeniu, a końcowa selekcja następowała w wieku, kiedy ich charakter, temperament i budowa mogły być ostatecznie zakwalifikowane.
Hodowlę owczarka niemieckiego budowano na Horandzie i jego potomkach, stosując inbred i ostrą selekcję potomstwa. Nowa krew do chowu wsobnego była wprowadzana przez suki, zawsze jednak pochodzące z użytkowych gniazd pasterskich. W wyniku chowu krewniaczego i upodobań niektórych hodowców do dużych psów, hodowla owczarka przybrała w pierwszym ćwierćwieczu XX stulecia nie taki kierunek, jaki obrali założyciele rasy. Około 1925 roku psy tej rasy, jako całość, stały się wysokie, kwadratowe i niezgrabne, brak im było tego wdzięku i płynności ruchów, które były nadane przez Stephanitza jako ideał. Notowano ponadto coraz więcej wad charakteru oraz mnożyły się braki w uzębieniu. Rotmistrza i jego kolegów nie cieszył taki stan rzeczy. W roku 1922 SV wprowadził system regularnych przeglądów licencyjnych, na których analizowano i przeprowadzano surową krytykę każdego kandydującego do rozpłodu psa, z dokładnym opisem i poleceniem, jak go hodować.
W roku 1925 doroczna wystawa odbyła się we Frankfurcie nad Menem. Ta data była początkiem nowej ery w hodowli owczarka. Wśród przybyłych szeptano o zwołanej przez prezydenta SV Maxa von Stephanitza konferencji czołowych działaczy, która odbyła się przy drzwiach zamkniętych w przeddzień wystawy.
Na wystawie najpierw oceniono klasę młodzieży, potem klasę psów użytkowych (bez rodowodów), a następnie najważniejszą z klas, otwartą, z której miał być wybrany najlepszy owczarek. Na ring wchodziły wspaniałe okazy, zwycięzcy z poprzednich lat. Podczas kilkugodzinnych oględzin wyeliminowano wszystkie zwierzęta wykazujące choćby najmniejsze braki anatomiczne lub wady charakteru. W finale pozostała nieduża już grupa najwybitniejszych osobników. Po kilku godzinach prezentacji, von Stephanitz podjął decyzję. Zwycięzcą światowym został Klodo von Boxberg, który miał zapoczątkować nową erę w historii rasy.
Część hodowców inbredowała na Klodo von Boxberga, części nie podobała się sylwetka nowego owczarka. Tak powstały wyraźny podział na dwie linie owczarków niemieckich: eksterierowa (wystawowa) i użytkowa (pracująca). Psy eksterierowe mają obniżony zad, łukowaty kręgosłup, silne kątowanie. Nie wykazują też tak silnej pasji do pracy jak ich kuzyni-pracoholicy z linii użytkowych. Owczarki użytkowe mają mniejsze kątowanie, prosty kręgosłup, na ringach nie mają szans na czołowe lokaty, za to zdobywają laury w konkursach terenowych.
Owczarek niemiecki o całkowicie czarnym umaszczeniuSzata i umaszczenie: Czarna podpalana, czaprakowa, wilczasta, ciemno-wilczasta są najczęściej spotykane. Dopuszczalne jest umaszczenie także całkowicie czarne oraz istnieją specjalne hodowle owczarków niemieckich o maści całkowicie białej.
Popularność w Polsce: jedna z najpopularniejszych ras.
Wysokość posłuszeństwa: bardzo wysoka
Szybkość uczenia: bardzo duża
Przeciętna długość życia : 13 lat
Według klasyfikacji FCI podlega próbom pracy.
|
|
nie wiem dlaczego..